Dag 63 , siem reap to phnom penh

Didi vertelt;

Het is alweer bijna 15 jaar geleden van mam en het is vandaag alweer een jaar geleden dat pap stierf. Ik herinner het mij en het voelt nog als gisteren. Wat vliegt de tijd toch om. Het is gewoon al weer een jaar geleden en ik weet eigenlijk nog niet eens meer wat ik afgelopen jaar allemaal meegemaakt heb. Het is alsof je op de automatische piloot stand leeft en gewoon helemaal niet meer weet wat je doet. Het overlijden van pap is mij erg zwaar gevallen en ik zat na een paar maanden dan ook echt aan.  Ik heb daarom ook na lang nadenken besloten afgelopen jaar in april mijn zaak te verkopen en vervolgens heb ik per augustus ook mijn werk als casino manager van PlayGrand Casino opgezegd. Het wordt op een gegeven moment teveel en je wilt eigenlijk niets meer. Het enige wat mij nog positieve gedachten gaf was deze reis en samen zijn met mijn gezin. Ik ben dan ook blij dat we in november zijn vertrokken want ik weet zeker dat ik anders echt overspannen was geworden en dat was nier prettig geweest voor mezelf en het gezin. Er komt gewoon heel veel op je af in zo'n jaar en als je dan ook nog eens heel veel werkt en je geen tijd neemt om je gevoelens te verwerken dan komt er een punt dat je op bent. Ik had dit nog nooit gevoeld omdat ik eigenlijk een heel energiek persoon ben maar zo energieloos als toen heb ik mij nog nooit gevoeld. Het gekke is dat je het heel goed kunt verbergen voor je omgeving omdat je op bepaalde momenten kunt pieken en gewoon kunt doen alsof er niets aan de hand is, maar zodra bijvoorbeeld het bezoek weg was, viel ik weer futloos op de bank in slaap. Het was een klote periode en ik hoop dit nooit meer mee te hoeven maken. Na een paar weken in Azië was alle energie alweer terug en voelde ik mij weer topfit. 

Vandaag dus op de sterfdag van mijn vader de reis naar Phnom penh. De stad van onder andere de killing fields en de s21 ( school omgebouwd tot martel gevangenis). Na lang overwegen hebben we gekozen voor de mekongexpress luxury bus voor $13 per persoon. Het is een rit van 6,5 uur dus niet echt duur. Het is een grote bus met lekker stoelen die je in de ligstand kunt zetten. Je krijgt zelfs een sandwich en flesje water aan boord. De kids spelen wat op de telefoon en vallen al snel in slaap. Wanneer we aankomen in Phnom Penh nemen we de tuk tuk naar ons guesthouse eighty8. Het ligt wat buiten het centrum maar de kamers zijn netjes. Al snel merken we dat het hier allemaal wat duurder is. De tuk tuk vraagt twee keer zoveel, kamers zijn twee keer zo duur en drinken/eten is ook wat  duurder. De mensen zijn ook wat onvriendelijker en minder open. In het guesthouse zijn ze wel erg vriendelijk en behlupzaam. We hebben een lange rit achter de rug dus bij aankomst duiken de kids en ik al snel het zwembad in.

Savond's lopen we door wat straatjes op zoek naar een gezellig centrum maar dat vinden we niet. We eten dus wat aan he mekong in een ok weer te duur restaurantje. Het eten smaakt wel super ! Ook tijdens onze wandeling door die staatjes zijn de mensen niet zo vriendelijk en kijken allemaal een beetje somber. Totaal anders dan Siem Reap. Voordat we naar bed gaan plannen we nog even de trip van morgen. Gino, chantal en ik gaan naar de killing fields en het genocide museum en romaine en de kids blijven bij het hotel. Romaine trekt er zelf niet aan om naar de killing fields te gaan. Zij vind de gedachte al te gruwelijk en hoeft het niet perse te zien. Nu maar lekker naar bed en weer eens heerlijk knuffelen :-).