Dag 9: Mae Nam, silent beach treehouse

Romaine vertelt:  

We worden wakker. De meiden slapen nog. Didi neemt alvast een duik in de zee en ik heb weerrrr hoofdpijn. Tijdens de ochtendduik ontmoet Didi een man, neel, die ook al een tijdje in thailand woont en geeft hem wat tips. Hij blijkt online docent te zijn en verdiend hiermee 40.000 bath per maand voor fulltime te werken. Hij bied Didi ook een baan aan maar ik Denk niet dat Didi voor €1000 full time gaat werken . Later die dag kletsen we nog wat met de man en zijn vrouw en wisselen email adressen uit. Ik begin me toch een beetje zorgen te maken. Thuis heb ik af en toe wel eens hoofdpijn. Wie niet? Maar hier: elke dag. Nog steeds denk ik dat het met de hitte heeft te maken.

Ik ga maar eens onder een ijskoude douche staan, dan doe ik wat rek-oefeningen voor mijn nek, want daar komt de pijn vanaf.

We gaan ontbijten. Ik: hoed op, bril op, in de schaduw. Ik ga er helemaal voor, want ik wil van die verrekte hoofdpijn af. En ja, ik weet het; ik kan een pilletje nemen, maar dat haat ik. Als ontbijten twee gekookte eitjes met veel zout, een kopje koffie en liters water. Een uurtje na het ontbijt, wat denk je eeeeee geen hoofdpiin. Het werkt.

Didi gaat met de scooter naar Lamai om te kijken of het daar iets voor ons is. Ik blijf met de meiden hier. Af en toe neem ik een koude douche (echt niet fijn, maar als daar de hoofdpijn van weg blijft, dan met liefde), ik drink nog wat liters water weg, doe yoga nidra, blijf uit de zon. De hele dag geen hoofdpijn.

De meiden amuseren zich in het water, in hun hutje en op het strand. Rond de lunch is Didi weer terug. Lamai is het strand waar we moeten wezen volgens Didi. Hij heeft een paar guesthouses bezocht en daar zal er wel 1 tussen zitten die we gaan boeken.

Voor de rest van de dag niet veel meer gedaan. Gewoon lekker genoten van de heerlijke omgeving hier, zonder hoofdpijn.