Dag 121 t/m 124, Hulaliu , Maluku

Hulaliu 21 t/m 24 maart

Daar zit ik dan, een volwassen vent en de tranen rollen over mijn wangen terwijl ik dit schrijf. Net aangekomen op Ambon naar 4 dagen Hulaliu en ik mis het nu al ontiegelijk. Wat een klote gevoel als je moet verlaten waar je van houdt. Hoe verschrikkelijk hebben mijn grootouders zich gevoeld toen ze vanuit dit mooie eiland naar nederland moesten gaan. Dit moet waanzinnig erg zijn geweest voor hun, maar waarschijnlijk was het een troost dat ze weer snel zouden terugkeren. Helaas is dit nooit gebeurt, maar ik wil niet de negatieve kant benadrukken maar ik wil op een of andere manier verwoorden hoe mooi het is en hoe de familie jouw nog steeds ziet als familie. Je bent één bloed en zo voelt dat vanaf minuut 1 dat je aankomt met de kleine speedboat op Haruku.

Maar voordat we de speedboat kunnen nemen gaan we nog even snel de markt op in de haven. Oma Pantji onderhandelt en koopt alle rijst, groenten etc voor ons om te eten op hulaliu.

Daarna kunnen we de speedboot in. De prijs is 120000 voor een privé bootje en aangezien we met 6 zijn doen we dit . De speedboat rit is spannend voor de kids want het is echt een klein bootje wat nog al wankelig is en flink op de golven klapt. De motor valt twee keer uit op zee wat het nog iets minder leuk maakt voor de kids. We zien dolfijnen zwemmen en het is een betoverend gevoel om terug te gaan naar je roots. Ik ben blij dat we onze kids hun roots kunnen laten zien maar ik weet ook niet wat ons precies te wachten staat. En dan kom je aan in de kleine haven van Haruku en stap je van de boot.

Je moet dan een 35 minuten met een klein taxibusje rijden om in Hulaliu te komen. De wegen starten netjes breed en mooi onderhouden maar hoe dichter je bij Hulaliu komt hoe smaller en slechter de weg wordt. Het uitzicht wordt echter steeds mooier en zo mooi turquase als de zee hier is heb ik nog niet vaak gezien. De kids kijken erna met de mond wagenwijd open en kunnen alleen maar wow zeggen.

Eindelijk zie ik het eerste herkenningspunt, de ingang naar Janain beach en ik weet dat we er nu bijna zijn. Ik voel een bepaalde spanning van enthousiasme en wanneer ik de eerste huizen zie en de mensen zie lachen voel je je thuis. We mogen slapen bij Oma Pantji, die woont in het ouderlijk huis van onze overgroot oma, Leonora Maruanaya. Familie ontvangt ons met open armen en we mogen zelfs op hun slaapkamers slapen, terwijl zij op een matras in de woonkamer gaan liggen. Het liefst ga ik nu direct het dorp verkennen met de kids maar eerst maar eens lekker eten want dat staat natuurlijk al klaar. Rijst, kip , boontjes etc. Wat een verwennerij. Het is geen luxe huis dus ik kijk naar de kids om hun reactie te zien maar ze vinden het gewoon heel mooi om hier te zijn. Het is voor het eerst dat ze zich moeten douchen met een bakje water dat ze over zich heen moeten gooien ipv een douche kop en dat ze naar een wc moeten waar geen toilet papier is en die handmatig met water doorgespoeld moet worden. Het deert ze niet en ze vinden het zelfs leuk. Het reizen doet de kids goed en dat merk je. Het is bloedheet en wanneer we kennis hebben gemaakt met de familie willen we gaan zwemmen maar we moeten eerst even wij wat andere familie op bezoek.

We bezoeken Maruanaya en Taihuttu gezinnen en overal wordt je ontvangen als echte familie. Ik stel mij overal voor als kind van Johnny Taihuttu, tjoe tjoe (kleinkind) van Jesaja Anton Taihuttu, kind van Johan Taihuttu en Leonora Maruanaya en ze weten direct wie ze voor zich hebben. We bezoeken de fam om te vertellen dat Romaine de adat vanavond doet zodat ze officieel wordt opgenomen tot de Taihuttu familie. Als eerste bezoeken we Opa abraham Maruanaya , een lange donkere imposante man.  We voeren wat gesprekken over de families, de mensen uit nederland die hij kent etc en we spreken af om een dag samen te eten. De kids hebben het echt warm dus willen nu echt gaan zwemmen , maar we moeten nog bij een oom Ellep Taihuttu langs om hetzelfde verhaal te doen. Je moet namelijk even laten weten dat je er bent en dat je de adat wilt doen. Oom ellep heb ik al eerder ontmoet en ook daar even praten over hoe het in nederland gaat etc. Ook hier worden we uitgenodigd om een dag te komen eten. Tijdens de gesprekken komen we er achter dat ik de 10e generatie ben en ik grap erover dat het beste nummer is. Kijk maar naar Messi en Maradona, hahaha.  

Onze intentie was om twee nachten te blijven maar ik voel al dat dit langer gaat worden. Eindelijk kunnen de kids dan gaan zwemmen. Het begint een beetje te regenen maar dat weerhoud ons niet van de eerste blik op Janain beach te werpen. Wanneer we aanstalte maken om te gaan hebben zich inmiddels vele familieleden en kids uit het dorp aangesloten en gaan we met een groep van 20 man. Je merkt dat ze niet heel vaak bezoek ontvangen van jongere blanke (getinte) kinderen en Joli, juna en Jessa zijn het middelpunt van de aandacht. Waar we ook komen en gaan deze paar dagen worden foto's gemaakt met hun. Baby's  worden bij joli in de armen gezet en foto's gemaakt, Vele willen met nona juna taihuttu op de foto en Jessa wordt voortdurend op de scooter rondgereden om te spelen met de kids. Het is echt leuk om te zien en de kids voelen zich beroemdheden. Wanneer we aankomen bij het strand is het inmiddels gestopt met regenen en genieten we volop van het mooie witte strand en de heldere zee. De kids klimmen in een boom en springen vanuit de boom in de zee. Ze zoeken schelpen en zwemmen wat. Ze hebben echt lol samen met de andere kids.

Voor we het weten is het al weer Savonds en moeten de voorbereidingen getroffen worden voor de adat. We ontmoeten tussendoor nog rolanda die naast ons woont. Zij geeft engelse les aan de kids dus spreekt vloeiend engels. Ze is na 14 jaar weg te zijn geweest weer terug gekomen naar Hulaliu om haar bijdrage te leveren aan het dorp. Haar droom is dat een groot deel van de jeugd over 5 jaar engels spreekt. Kids kijken hier amper tv en krijgen dus ook echt geen engels mee. Ze spelen de hele dag buiten. Ik ga nog bij wat ooms langs terwijl Romaine wordt omgetoverd tot een echte Molukse. Oma pantji en familie hebben al de hele dag hapjes gemaakt etc. Blijkbaar staat er toch wat meer te gebeuren dan dat we zelf denken. Familie begint zich te verzamelen en ik wordt naar het Taihuttu huis gebracht terwijl Romaine in het Maranuaya huis blijft. De mannen verzamelen zich bij mij en de vrouwen bij Romaine. Vervolgens wanneer Romaine begeleid wordt naar het Taihuttu huis ontvang ik haar en mag ik haar kussen. Er volgt Applaus en er wordt gebeden. Na het gebed deelt romaine sigaretten rond en ik deel de sopi rond. De tantes brengen cake en thee rond en er worden vele foto's gemaakt. Na een paar uur is het inmiddels 23.00 uur en komt het feest ten einde. Het was een hele mooie ervaring en het voelt goed.

Wat een supermooie eerste dag was dit. We drinken er nog een paar en dan gaan we lekker slapen. Het familie gevoel is immens en terwijl ik in bed lig realiseer ik mij dat ik dit gevoel in Nederland mis. Iedereen is bezig met werken, zichzelf  en als er dan ergens een gaatje is gaan ze even snel bij de familie op bezoek in het weekend. Hoe mooi is het dat ze hier gewoon dagelijks genieten van elkaars aanwezigheid. Natuurlijk is hulaliu een klein dorp en zal het in ambon stad iets anders zijn maar toch zijn de familiebanden hier ook erg belangrijk. 

Smorgens wordt ik vroeg wakker en ga ik buiten zitten genieten van het leven in Hulaliu. De kids die naar schoolgaan, de groenteboer die langs komt alle mensen die een ochtend wandeling maken. Inmiddels maak ik ook wat meer kennis met Ankie, de zoon van Opa Bram. Hij blijft gedurende ons hele verblijf bij ons in de buurt en onderneemt veel met ons. Een van zijn kids wordt Jessa's vriendinnetje en ze spelen 4 dagen lang de hele dag samen overal in het dorp. Jessa is erg vrij en ze noemen haar al snel Anak Hulaliu. Gisteravond hebben we het gehad over de Akar Bahar armband en vanochtend gaat Ankie deze opduiken en daarna maken voor de Kids. We ontbijten even wat en gaan daarna lekker buiten zitten om de Hulaliu sfeer op te nemen.

Man man man, wat een relaxte sfeer en wat een lieve mensen. Na het ontbijt lopen we naar de baileo van Hulaliu om fotos te maken van de Taihuttu Tiang. De Baileo is het gebouw dat bestaat uit een dak dat gedragen wordt door palen. Elke paal vertegenwoordigt een familie die in Hulaliu z'n roots heeft. Onze roots komen van de Taihuttu en Maruanaya kant dus daar maken we foto's mee. Wanneer we weglopen worden we weer vergezeld door vele kids. Iedereen hier vindt het geweldig dat we hier zijn en iedereen wilt weten wie we zijn etc. Wanneer we thuis komen begint ankie aan de akar bahar  armbanden voor de kids. Hij maakt ze met wat olie en door het verhitten van de akar bahar buigt hij ze op maat. Heel leuk om te zien hoe ze gemaakt worden. Pfff het is inmiddels bloedheet en we gaan even lekker afkoelen aan zee. Natuurlijk weer met een colonne aan kids en familie die meegaan om te genieten van het mooie strand en de zee. We maken een heerlijke wandeling en dan opeens sta ik voor het huis waar we de vorige keer met pap geslapen hebben. Ik krijg een brok in mijn keel want het roept erg veel herinneringen op en ik zie ons samen zitten op de veranda. Ik zie ons samen genieten van de ikan bakar avond. Man wat gaat de tijd snel. Ik realiseer mij weer waarom ik deze reis onder andere maak. Het leven kan gewoon heel snel gaan en je kent het spreekwoord van uitstel komt afstel ! Ik maak wat foto's om het moment met Gino en Zita te delen en bedenk mij op dat moment dat als zijn niet een maand eerder naar huis waren gegaan dan gepland dat we dit samen hadden kunnen beleven. Dat was ultiem geweest maar ooit zullen we hier wel weer samen zijn en dan misschien in ons eigen huisje.

Wanneer we terug komen bij het huisje worden de armbanden afgemaakt. Ze zijn mooi geworden en de kids doen ze niet meer af. Ik zeg op een gegeven moment dat ik graag met een bootje de zee op zou willen gaan en voor je het weet staan we weer op het strand en roeien we in een authentieke prelau de zee op. Juna vind het helaas spannend dus blijft met romaine op het strand. Tijdens het varen zie je de kleurrijke koralen en zeesterren. Ik zie twee grote blauwe en wijs ze aan, zo van kijk wat mooi maar voor ik het in de gaten heb springt de zoon van ankie er in en duikt ze op. De zoon is 11 jaar en springt zonder zich te schamen naakt het water in. Vraag een 11 jarige puber dat eens in nederland te doen in bijzijn van meisjes, hahaha. Shit je mag geen zeesterren etc opduiken hebben we tijdens de duikles geleerd maar ik zie er zoveel liggen en hij overhandigt ze mij zo trots dat ik er maar niks van zeg. Ze zijn twee keer zo groot als mijn hand. Dan zien we hele mooie zwarte liggen en plons hij duikt ze alweer op. Ze zijn roze met zwarte pinnen er op. Heel apart ! Gelukkig pakt hij er maar 3 van de 100 die we er zien. Wat een leven hebben deze gasten.  Savond's zijn we uitgenodigd bij Oom ellep Taihuttu. Ook daar weer uitgebreid gekookt voor ons en daarna gezellig kletsen over de families , stamboom etc. Ik vraag op een gegeven moment of er nog een stuk grond is waar ik op kan bouwen. Het is antwoord is ja, morgen gaan we kijken. Om 23.00 uur is het tijd om weer naar ons huisje te gaan. De meeste ouderen slapen hier op tijd want de dag begint al om 05.00 uur. We lopen weer gezellig terug door het dorp en zitten nog even lekker buiten. Weer een top dag om niet meer te vergeten. Ben benieuwd wat ons morgen weer allemaal brengt. 

Ik wordt weer vroeg wakker en het lijkt wel of ik twee keer zoveel energie als normaal heb op de molukken. Om 6.30 uur zit ik weer buiten te genieten van alle bezigheid in het dorp. De kids die naar school gaan passeren ons huis en roepen allemaal selamat pagi oom didi. Het is een mooie molukse traditie die hier nog altijd hoog in het vaandel staat. Je spreekt de generaties boven je aan met oom/tante of Opa/Oma . Het is zeker even wennen en vooral als je de stamboom niet kent weet je dus in het begin niet wie nu ooms en wie nu opa's zijn maar ze waarderen het wel als je het goed zegt. We ontbijten weer lekker en Romaine en ik besluiten erna een stuk te gaan wandelen.  De kids blijven spelen met de andere kids. We lopen samen met Rolanda naar de badplaats waar vroeger iedereen deed baden. Een ruimte voor de mannen en een ruimte voor de vrouwen. De vorige keer dat ik er was was het nog echt natuurlijk maar nu was het in 2014 door een studenten project vernieuwd en zijn de wanden gemetseld ipv natuurlijke rots. Ik weet niet of ik het mooier vind maar het zal wel praktischer zijn. We kletsen veel met Rolanda omdat ze goed engels spreekt en familie is. Haar oma is een Taihuttu. Ze legt ons veel uit over het dorp en helpt af en toe mee met vertalen. Wanneer we terug komen bij het huisje willen de kids gaan zwemmen. Eerst nog even frisbee werpen met de kids die nieuwsgierig vanuit school komen kijken maar al snel staat de tuin vol me  20 kids die allemaal vechten om de frisbee.

De kids spelen hier iets hardhandiger dan in Nederland maar gaan niet te ver. Ze spelen vaak een spel met twee teams met blikken die ze moeten opstapelen en een bal waarmee je deze omver moet werpen en vervolgens andere moet afgooien. Een combinatie van trefbal en flessenvoetbal zeg maar. De kids vinden het geweldig en je merkt dat ze niet naar de telefoon vragen maar gewoon buiten willen zijn. Als iedereen wakker is en ontbeten heeft gaan we nog een keer lekker wandelen aan zee. Kids duiken het water in en spelen er wat met de andere kids. Op een gegeven moment zwemmen de kids naar een vissersboot ongeveer 20 meter voor de kust, ze klimmen en er op en duiken het water in en komen trots naar boven met een zeester in de hand. Onze kids vinden het wel mooi maar vinden het ook zielig want de zeesterren moeten blijven leven vinden ze. Ok denken de andere kids , dan duiken we toch gewoon koraal op en voor je het weet staan ze voor je met mooi rood gekleurd koraal. Tussen de brok koraal zitten nog visjes, krabjes etc. De visjes halen ze er uit en doen ze in een bekertje de rest gaat terug het water in. Het koraal is hier erg mooi en heel kleurrijk en hopelijk realiseren ze zich dit en maken ze niet teveel kapot. Rond een uur of 12 weer terug naar het huisje want de lunch staat klaar. Hmmm rijst, kip, boontjes. Een uurtje later komt Etus voorbij om mij op te halen. We gaan naar de grond kijken waar ik eventueel mag bouwen. Samen op de motor rijden we naar janain beach waar een giga stuk ligt aan zee waar we mogen bouwen. Het is iets buiten het centrum maar heel erg mooi, het tweede stuk ligt nog een stuk verder. Ook erg mooi maar erg afgelegen. We wandelen een stuk door de mangrove en over het mooie strand daar. Heerlijke rustige plek maar iets te afgelegen voor mij. Wanneer we terug rijden komen we naast het stuk grond waar etus altijd werkt. We moeten een stukje door de jungle en dan komen we op een heel groot gebied met allerlei planten en groenten die er geteeld worden. We lopen er wat rond en hij laat mij trots zien wat hij doet en wat eetbaar is en wat niet.

We rijden weer terug naar het dorp waar romaine gezellig buiten zit met de kids. Ze zit te kletsen met Rolanda. Dit is erg fijn voor main want ook zij spreekt geen Bahasa. Rond een uur of 17.00 komt ankie en vraagt of ik mee wil gaan vissen. Lijkt me waanzinnig dus ja laten we gaan. Joli gaat ook mee en Romaine en Juna blijven thuis. Even wat sigaretten kopen voor hun. Dat is het enige wat ik voor hun mag kopen/geven. Een pakje kost hier 20000 rp omgerekend €1,40. We lopen door het dorp en komen aan bij opa abraham. Vanuit hier gaan we vertrekken denk ik. En ja daar komt een compressor aan met 100 meter slang en aan het uiteinde een mondstuk, duikbrillen, zelfgemaakte loodgordels, met de hand gemaakte harpoenen etc. Alles wordt naar de boot gebracht. Dit keer geen perlau maar een iets groter model met motor. Alles wordt de boot ingeladen en dan kunnen we vertrekken. Het is inmiddels schemerig geworden wat een erg mooi beeld geeft. Na 20 min varen worst de compressor  gestart en duiken ze met twee man het water in. Harpoen mee en het vissen is begonnen. Het is inmiddels duister dus duiken ze met zaklampen. Je ziet ze onderwater op en neer zwemmen en wij op de boot geven ze meer slang of trekken slang terug. Na een 15 minuten komt er een boven water en heeft 5 vissen aan z'n harpoen zitten. Joli en ik denken dat we klaar zijn maar zo gaat het nog een 1,5 uur door en zoeken we op diverse plaatsen. Er komen steeds grotere vissen aan boord en Joli en ik genieten van een bamvolle sterrenhemel. Er is 0,0 lichtvervuiling dus het is echt betoverend mooi. Je zit midden op zee, zoveel sterren en het geluid van het water maakt het een aparte belevenis. Joli ziet een vallende ster en mag dus een wens doen. Ben benieuwd wat ze gewenst heeft en bedenk mij wat ik gewenst zou hebben. Heb mij zelden zo vrij en lekker gevoeld als hier op de molukken. Wanneer we genoeg gevangen hebben en weer terug gaan wordt de buit op straat gegooid en de boot weer uitgeladen.

Daarna lopen we naar ons huis en onderweg wordt de vis rondgedeeld aan de familie's. We houden natuurlijk ook vis over voor ons zelf want die willen ze gezien onze laatste avond voor ons klaarmaken. Ikan bakkar noemen ze het en de vis wordt op een vuur op bananenbladeren gebakken. Man man man hoe mooi is dit en wat doen de mensen hier nog allemaal voor jou omdat je gewoon op bezoek bent. Ik wil inmiddels toch echt wat geven en vraag of ze drank willen. Ze hebben al een jerrycan sageru gergeld. Sageru is een zelfgebrouwen bier. Ze vragen of ik anders een paar blikjes echt bier wil kopen en dus doe ik dat dan maar. De mensen leven hier nog echt van visvangst, eigen tuinen, rijst etc. Ze leven eigenlijk heel sober en eten bijna geen snoep, chips etc. Er zijn wel wat winkeltjes die zakjes popcorn of lolly's verkopen maar dit is weggegooid geld vinden ze. Waarom kopen wat je zelf kunt maken en dat geld dus ook voor bier. Wanneer ik terug kom hebben zich nog wat meer mensen verzameld en is de vis inmiddels klaar. Hij smaakt super lekker en de dames hebben er rijst en een soort van gekookte patat bij gemaakt. Het is gewoon genieten hier van alles, het eten, de drank maar vooral ook de sfeer is betoverend.

Wanneer het 23.00 uur is ontstaat er wat commotie en wordt gezegd dat we om 00.00 uur Snachts een ceremonie krijgen op een zeer speciale plek. Wow we hebben hier al eens van gehoord en het schijnt erg bijzonder te zijn.  Het is wel spannend voor de kids, maar die zijn inmiddels gelukkig al wat gewend. Uit respect zal ik hier verder niet over schijven behalve dat dit een van de meest indrukwekkende dingen is die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt en ik trots ben dat mijn kids dit hebben durven doen. Ik weet zeker dat pap, mam en opa heel trots hebben meegekeken vanuit boven.

Wanneer we terug komen bij ons huisje is het inmiddels 1.30 uur en trekken de kids snel droge kleren aan en kruipen het bed in. Romaine en ik gaan nog even buiten erbij zitten maar als snel vallen de ogen bij romaine dicht en gaat ze ook naar bed. Het was een zeer indrukwekkende dag met heel veel speciale gebeurtenissen dus logisch dat iedereen kapot is, maar op een of andere manier wordt ik maar niet moe hier. Ik blijf dus met vrienden, de ooms en opa's buiten zitten en genieten van sageru en war restjes vis. Etus zit er ook bij en die dan gelukkig af en toe wat vertalen. Hij spreekt een beetje Nederlands omdat een paar jaar in Nederland gewoond heeft. Ze vragen naar mijn vader en ik laat ze een filmpje van de begrafenis zien. Dit vinden ze erg mooi en ik voel dat pap mij een schouderklopje geeft. Het is een hele mooie bijzondere avond en tegen 3.30 uur vallen de opa's in slaap. Wij luisteren nog wat guns n roses muziek en wat andere oudere nummers. Dit vinden ze geweldig en doet mij denken aan mijn allereerste concert waar ik ooit geweest ben. Samen met pap naar Guns 'N Roses in het Goffertpark in Nijmegen. Het hele plaatje is perfect en rond 4.30 uur gaan we allemaal naar bed en geniet ik na va dit mooie moment. 

Wanneer we wakker worden ontbijten we, pakken we de tas in en dan is het tijd om afscheid te nemen van iedereen. Vooral het afscheid tussen Jessa en Cina haar vriendinnetje is erg mooi. Cina moet huilen en Jessa troost haar. Ze ruilen de tshirts die ze aan hebben en geven elkaar nog een dikke knuffel. Romaine helpt hun en ik zie bij main de tranen in de ogen staan. Ik ga nog even bij de opa's en oma's langs en neem afscheid van iedereen en bedank hun voor alles. En daar zit ik dan voor in het taxibusje mij zelf groot proberen te houden en niet te huilen. Het lukt mij aardig, maar af en toe ontsnapt er een traantje. Het doet pijn en het voelt als je thuis verlaten en ik begin na te denken hoe ik deze mooie dagen op papier kan zetten. Nog even onderhandelen en met het speedbootje terug naar ambon. Ik zit achterin en zie ons steeds verder van Haruku af varen en denk weer aan de mooie maar veel te korte tijd daar. Fam Taihuttu en Fam Maruanaya bedankt voor alles en tot snel! 

Liefs Didi, Romaine, Joli, Juna en Jessa TAIHUTTU.