Dag 17: Mae Nam, Silent beach treehouse.

Romaine vertelt:

Vandaag was een avontuurlijk dagje. We hebben veel meegemaakt en ik begin bij het wakker worden.

Rond 9 uur waren we allemaal wakker en het was weeeeer bewolkt, de zee was wild en ook nog eens regen. Geen geweldig begin van de dag.

Tijdens het ontbijt hebben we gezellig samen gezeten met het Duitse stel en hun 2 kids. Zij huren vandaag een auto en wij hebben bedacht om met de scooter naar de Big C te gaan. Wat mot je anders met die regen.

Zo gezegd, zo gedaan. Na het ontbijt op de scooter gestapt en daar gaan we dan. Helaas begint het wat harder te regenen. Ik heb zo mijn twijfels of het wel verstandig is om met de scooter te gaan. Misschien beter met de goedkope taxi (songthaew, heet dat hier). Maar och, een beetje regen, we zijn niet van suiker en als het echt niet gaat rijden we gewoon terug. Dacht ik dus.

We komen aan op de ringweg van Koh Samui en zijn al zeiknat. Even naar de Seven-eleven poncho's kopen.

Het gaat nog harder regenen. Op de weg komt een laagje water te staan, maar alle Thaise mensen en ook wat toeristen rijden gewoon door, dus wij ook. We gaan bergafwaarts en rijden door steeds hoger water, over zand en stenen op de weg en wat nog meer aanspoelt vanuit de bergen. Zo erg dat ik het niet meer verantwoord vind om door te rijden.

We parkeren de scooters bij een Seven-eleven (er zijn d'r heel wat op Koh Samui). Al het verkeer stopt nu, want het water staat inmiddels een meter hoog op de straat. Enkele jeeps en vrachtauto's komen er wel nog door, maar scooters zeker niet. (Didi heeft een paar filmpjes gemaakt, dus check die even. Bovenaan deze pagina, in de blauwe balk staat video's. Klik hier op en dan krijg je de filmpjes). Al het berg water en de heftige regenval is te veel. De riolen kunnen het niet aan.

We lopen een stukje verder, langs de zijkant, daar waar je nog redelijk kunt lopen. Even later stopt een jeep en de man vraagt waar we naartoe moeten. We mogen bij hem in de laadbak en hij brengt ons naar de Big C.

Wij denken: het zal dadelijk wel stoppen met regenen en dan kunnen we weer met de scooter terug. Helaas, we zijn dik 2 uur in de Big C geweest ( we hebben droge kleding gekocht, wat gegeten en nog wat gewinkeld) en het heeft de hele tijd geregend. In plaats van minder water is het nog meer. Nog nooit zoveel water gezien.   

We kunnen een stukje over de stoep lopen, dan klimmen we via een stoel, over een muurtje en komen we (zonder dat we door al te diep water moeten) op de hoofdweg uit.

Al snel komen we bij onze scooters uit. De weg terug lijkt redelijk begaanbaar, dus we pakken de scooters en beginnen te rijden. Na zo'n 5 minuten kunnen we niet meer verder. Weer een gedeelte van de weg wat meer dan een meter onderwater staat. De Thaise mensen zeggen ook nadrukkelijke dat we niet verder moeten gaan. Het is te gevaarlijk.

We parkeren de scooters en gaan te voet verder. We zullen toch voor het donker weer terug moeten zijn, aangezien  we met ons hutje midden in de jungel zitten. Er zit niets anders op dan een gedeelte door het diepe water te gaan. Een vrouw vertelt ons, dat als we hier doorheen zijn de weg helemaal vrij is.

We beginnen te lopen. Didi neemt Jessa op de arm, ik heb Juna, twee tassen, drie paar slippers vast en een rugzak om, Joli loopt tussen ons in. Het water is troebel, dus kan ik niet zien waar ik loop. De wegen zijn hier niet zo mooi als bij ons. Er zit geregeld een gat of een put of weet ik al wat. Een Thaise jonge schiet mij te hulp. Gelukkig, want Juna vindt het erg spannend. Ze mag bij hem op de rug. Joli komt naast mij lopen en zo zijn we na zo'n 10 minuten veilig aan de andere kant, op het droge, Hihihi.

We lopen verder en hopen dat er een taxi komt. Er staat nog water op de straat maar tot net boven mijn enkels.

.  

Het is te doen, tot dat het weer dieper wordt. De vrouw had het helaas mis, weer door het diepe water. Gelukkig niet voor lang. Een soort agent stop met z'n jeep en we kunnen het laatste stukje diep water bij hem achter in de laadbak. Als we er door gereden zijn moeten we eruit, hij gaat andere helpen

.  

De laatste 2 kilometer lopen we. Eenmaal bij onze afslag, denk ik: we zijn er bijna. Jessa is moe, dus die draag ik het laatste stuk. Het hele pad is droog. Het pad zal zo'n 500 meter zijn. Tot de laatste bocht, weer water en weer zo'n 1 meter diep. Verstand op nul en lopen maar.

Dit water is minder fijn om door te lopen. Allemaal bladeren, takken en Joost mag weten wat nog meer langs mijn benen afdrijft. Eindelijk er doorheen gaan we linearecta door naar ons hutje. Kijken hoe dat erbij staat. Alles oké, De zee is rustig en schoon. Ik loop er even naartoe en dan begint Joli kei hard te krijsen: AU, AU, AU. Ik roep wat is er en zie vanaf het strand een dik, vet zwart beest(je) onder haar arm. Didi is dichterbij en reageert direct. Hij probeert het beestje eraf te trekken, maar het is te glibberig. Met het t-shirt pakt hij het beestje vast en trekt het eraf. Joli is in paniek en heeft pijn. Een bloedzuiger, ieuw. Gelukkig niet giftig, maar wel pijnlijk. Ik doe er betadine op en wat ijs. Na zo'n 10 minuten gaat het weer met Joli.

Wat avontuur. Het was een bewogen dagje. We hebben ons  lekker gedouched, zijn  wat gaan eten, nog even met Kajo, Zita en Niek geface-timed (zal wel geen echt woord zijn, maar what ever). Kajo is vandaag 1 jaar geworden. HIEPERDEPIEP HOERA!!!  Daarna hebben we nog gezellig met wat andere reizigers gekletst en gaan nu lekker naar bed. Ik ben er best moe van. Truste